سندرم مقاومت به هورمون رشد (سندرم لارون) يك بيماري ژنتيكي ناشي از نقص گيرنده هورمون رشد است كه سبب كوتولگي شديد مي شود و به همين دليل بيماران از زندگي طبيعي محرومند. تنها درمان اين بيماري در حال حاضر به وسيله IGF-1 انجام مي شود كه به صورت تزريقي دوبار در روز بوده و بسيار گران قيمت است و عوارض بسيار زيادي دارد كه مهمترين و شايعترين آن پايين افتادن قند خون است كه مي تواند سبب آسيب مغزي گردد. داروي سيپروهپتادين، دارويي خوراكي و ارزان قيمت است كه به عنوان يك داروي ضد حساسيت و افزايش اشتها توسط سازمان غذا و داروي آمريكا و اروپا تأييد شده است. اين دارو تاكنون در مورد بيماران مبتلا به سندرم مقاومت به هورمون رشد (سندرم لارون) و جهت افزايش قد مورد استفاده قرار نگرفته است. در تحقيقات طولاني مدت ما نشان داديم كه داروي سيپروهپتادين مي تواند سبب رشد قدي مبتلايان به سندرم لارون گردد و اين اثر با درمان متداول با IGF-1 كاملاً قابل مقايسه است. علاوه بر اين هيچگونه اثرات جانبي مضري به دنبال مصرف اين دارو مشاهده نشد. به طوري كه مي توان داروي سيپروهپتادين را جايگزين درمان با IGF-1 نمود.

ديابت نوع يك از شايعترين بيماري هاي متابوليك در كودكان و جوانان است و تاكنون داروئي خوراكي براي آن كشف نشده است . درمان آن با تزريق انسولين چند بار در روز انجام مي شود كه براي بيمار و والدين آنها آزار دهنده است. با هدف پيدا كردن يك داروي خوراكي براي اين بيماري بر آن شديم كه ماده ء پايين آورنده ء قند خون گياه گزنه را كشف و اثرات متابوليك آن را بررسي نمائيم اجزاء مختلف عرق برگ گزنه به وسيله روش كروماتوگرافي ستوني تهيه شده و به گروه هاي مختلف موش سفيد تزريق شد تا جزء موثر تعيين گرديد. ساختمان ماده موثره به وسيله Fourier transform infra red و mass spectrometry gas chromatography و كروماتوگرافي كاغذي بعد از هيدروليز اسيدي شناسايي شد كه يك دي پپتيد با ساختمان lysylphenylglycine بود. سپس مطالعات بيولوژيك بر روي موشهاي طبيعي و ديابتي شده با استروپتوزوتوسين انجام گرديده بعد از 4 ساعت از تزريق داخل صفاقي مادهء موثره به موشهاي طبيعي،قندخون به 5+-76 ميلي گرم در دسي ليتر رسيد،درحاليكه درگروه كنترل 8+-108 بود (0.00>p)، سطح انسولين سرم در گروه مورد و كنترل تفاوت معني داري نداشت. گليكوژن كبد در گروه مورد 23/0+_10/74 و در گروه كنترل 21/0+-08/10 بود (0.05>p). در مطالعه ديگري بر روي موشهاي ديابتي شده يا استريتوزوتوسين تزريق داخل صفاقي ماده ي موثر بعد از 4 ساعت قند خودن را به 8+_158 mg/dl رسانيد، درحاليكه در گروه كنترل mg/dl 319+_14 بود. تجويز خوراكي ماده ي موثره به موشهاي نرمال باعث كاهش قند خودن به ميزان 60+-10 mg/dl شد، در حاليكه در گروه كنترل اين كاهش 8+-26 mg/dl بود. در بررسي سميت ماده مشاهده شد كه LD50 آن براي يك موش 30 گرمي 9/8 ميليگرم بود. در مطالعه بر روي 8 بيمار مبتلا به ديابت نوع 1 در دو روز متوالي( روز اول بدون تجويز دارو، روز دوم باتجويز دارو) تجويز ماده مؤثره درساعت 7 صبح روز دوم باعث پائين افتادن قند خون در تمام بيماران در ساعت 10 شب ( 15 ساعت بعد از تجويز گرديد(P=0.001). نتيجه نهايي: يك دي پيتيد يا ساختمان lysylphenylgycine در برگ گياه گزنه وجود دارد كه مي تواند باعث كاهش قند خون بدون افزايش ترشح انسولين گردد و قابل جذب از روده مي باشد. واژه هاي كليدي: ديابت نوع1، گزنه ، قندخون