ديابت شايع‌ترين اختلال متابوليكي در جهان محسوب مي‌شود كه در اين بيماري توانائي توليد انسولين دچار اختلال مي‌گردد كه به علت كاهش ترشح انسولين از سلول‌هاي بتاي جزاير لانگرهانس پانكراس، يا مقاومت به انسولين ايجاد مي شود. درمان با سلول‌هاي بنيادي مزانشيمي در انسان كيفيت بالايي داشته و به ‌عنوان منبع درماني مناسبي جهت توليد و جايگزيني سلول هاي انسولين ساز پانكراس به شمار مي روند. هدف از اين اختراع جداسازي و تعيين هويت سلول‌هاي بنيادي مزانشيمال (MSCs) از بافت بند ناف و سپس به كارگيري مجموعه اي از تركيباب القا كننده تمايز در سلول هاي بنيادي مزانشيمال جهت توليد سلول هاي توليد كننده انسولين است. تركيبات شش گانه 1-Forskolin+AA+FGF10+RA ،2-AA+FGF10+Nestin، 3-RA+Forskolin، 4-RA+AA+FGF10، 5-Nestin+RA+FGF10+AA و 6-RA+AA+FGF10 جهت القا سلول هاي مزانشيمي ژل وارتون به سلول توليد كننده انسولين توليد و بهينه شدند. در اين اختراع تركيب مولكولي Forskolin+AA+FGF10+RA، القاءكننده اي است كه سبب بيشترين مقدارتوليدانسولين(U/mL) ازژله وارتون شده است و به ترتيب 5 تركيب مولكولي ديگرقراردارند. بنابراين مي توان ازتركيب هاي شش گانه پيش گفت به خصوص تركيب Forskolin+AA+FGF10+RA جهت توليد انسولين بيشتر از بندناف (ژله وارتون) استفاده نمود