آلياژهاي آمورف پايه آهن به دليل داشتن خواصي نظير خواص مغناطيسي نرم مطلوب، استحكام بالا، سختي بسيار بالا و مقاومت به خوردگي مطلوب و از همه مهم‌تر قيمت كم، مورد توجه زيادي قرارگرفته اند. مهم‌ترين چالشي كه در خصوص آلياژهاي آمورف پايه آهن وجود دارد، قابليت تشكيل ساختار آمورف بسيار كم در آن ها است. اين چالش، در آلياژهاي پايه آهن مغناطيسي بيشتر هم خواهد بود، زيرا عناصري كه سبب افزايش قابليت تشكيل ساختار آمورف مي شوند، سبب افت رفتار مغناطيسي خواهند شد و بر عكس. يكي از مهم‌ترين سيستم‌هاي آلياژي پايه آهن، آلياژهاي آمورف آهن-كبالت هستند كه به دليل داشتن خواص مغناطيسي نرم برجسته نظير ميدان وادارندگي (Hc) خيلي كم و تراوايي مغناطيسي (µ) و مغناطش اشباع (Ms) زياد، كاربردهاي گسترده‌اي را در حوزه مغناطيس ازجمله هسته ترانسفورماتورها، حسگرهاي مغناطيسي و غيره پيدا كرده‌اند. روش هاي ساخت زيادي براي سنتز آلياژهاي آمورف وجود دارد كه مهترين و ارزان ترين اين روش ها، روش آلياژسازي مكانيكي است. آلياژهاي پايه آهن-كبالت به دليل تشكيل سريع محلول جامد Fe-α، قابليت تشكيل ساختار آمورف را از دست مي دهند و همين امر سبب مي شود كه دستيابي به ساختار آمورف در اين آلياژها بسيار مشكل باشد. در اين اختراع، با استفاده از ايده ي افزودن ترتيبي عناصر و مديريت فازهايي كه در فرايند آلياژسازي مكانيكي تشكيل مي شوند، دستيابي به ساختار آمورف با خواص مغناطيسي مناسب در آلياژ Fe28Co20Ti14Al14B12P5.6C4.8Si1.6 حاصل شده است به اين صورت كه ابتدا آلياژسازي مكانيكي مخلوط Fe50Ti25Al25 تا 10 ساعت صورت گرفت، سپس عناصر شبه فلزي B، P، Si و C اضافه شد و تا زمان 40 ساعت آلياژسازي مكانيكي ادامه يافت. سپس، مقدار 20 درصد اتمي عنصر كبالت اضافه شد و آلياژسازي مكانيكي 20 ساعت (در مجموع 60 ساعت) ادامه يافت. اين عمليات منجر به تشكيل ساختار آمورف شد. اين در حالي است كه بدون رعايت اين روند، ساختار آمورف حتي پس از 100 ساعت آلياژسازي مكانيكي بدست نيامد.