آنچه در اين اختراع ادعا مي شود عبارتست از غشاي كامپوزيت سراميكي زيركونيا با ساختار لوله اي كه با استفاده از لايه نشاني هاي متوالي به روش سُل ژل و CVD تك الماني صورت گرفته و جهت جداسازي دي اكسيد كربن از مخلوط آن با هيدروژن و متان ساخته شده است. هدف از ساخت اين غشاي نوين ساختار استفاده از آن در فرايند ريفورمينگ بخار آب (CH4 + H2O (+ heat) → CO + 3H2) و متعاقب آن واكنش شيفت آب-گاز (CO + H2O → CO2 + H2 (+ heat))، كه اصلي ترين فرايند توليد گاز هيدروژن به روش صنعتي است، جهت جداسازي ناخالصي دي اكسيد كربن از محصولات واكنش و نهايتا تخليص گاز هيدروژن توليدي مي باشد. غشاي مورد نظر از طريق لايه نشاني چند مرحله اي بوهمايت (γ-AlO(OH)) با ماده عامل (Aluminum tri-sec-Butoxide) ATSB بر روي پايه متخلخل آلفا-آلومينا و متعاقب آن ايجاد لايه جداساز زيركونيا با استفاده از ماده عامل ZTBO (Zirconium tert-butoxide) و به روش انباشت شيميايي بخار (CVD) ساخته شده است. استفاده از ساختار چند لايه و اضافه نمودن لايه هاي مياني گاما-آلومينا به ساختار غشا از يك سو باعث افزايش استحكام مكانيكي غشا شده و از سوي ديگر پايداري هيدروترمال غشا در حضور بخار آب، كه از عمده محصولات موجود در واكنش ريفورمينگ بخار است، را افزايش مي دهد. از طرفي استفاده از روش انباشت شيميايي بخار در دماي 600 الي 800 درجه سانتيگراد جهت سنتز لايه جداساز زيركونيا، پايداري حرارتي غشا را براي استفاده در فرايند ريفورمينگ بالا مي برد. همچنين با استفاده از غشاي مورد بحث در يك سيستم راكتور غشايي-كاتاليستي جهت توليد و تخليص همزمان گاز هيدروژن و با خروج دي اكسيد كربن به عنوان يكي از محصولات واكنش، فرايند تعادلي به سمت توليد هرچه بيشتر محصول مورد نظر (هيدروژن) حركت مي كند.