در اعمال جراحي درون حفره دهان و بيني مانند عمل جراحي لوزه و حتي در اعمال جراحي DCR (باز كردن مجراي اشكي) و ديگر جراحي هاي داخل حفره بيني و دهان بدليل وجود خونريزي، احتمال نفوذ خون از اطراف لوله تراشه و تحريك حنجره و تارهاي صوتي وجود دارد. هر چند در صورت استفاده از لوله تراشه كافدار، آسپيراسيون خون و ترشحات ناچيز مي شود اما ريسك ورود خون به مري و تجمع آن در معده همچنان وجود دارد. به طور معمول، جراح جهت پيشگيري از نفوذ خون به داخل ناي و يا ورود خون به مري و معده اقدام به گذاشتن پك هايي از جنس گاز در قسمت خلفي حلق مي نمايد. كه سبب پيشگيري از تجمع خون و ترشحات در ناحيه عمل شده و ديد جراح را بهتر مي كند اما خطر عمده اي كه باقي مي ماند فراموشي جراح براي خارج كردن پك است كه مي تواند سبب خفگي و اسپاسم حلق و تراشه شده و حتي منجر به مرگ بيمار شود. لوله تراشه پيشنهادي داراي يك پد دايره اي از جنس ويبريل دو لايه است كه دقيقا در بالاي كاف لوله تراشه فيكس است. پس از لوله گذاري و پر كردن كاف لوله تراشه پك كه داراي سوراخي در وسط به اندازه قطر لوله است، از بالاي لوله به سمت پايين هل داده شده تا دقيقا بالاي كاف برسد و توسط جراح حلق و ورودي مري با آن پك مي شود. بدليل اينكه پك قرار داده شده بر روي لوله تراشه در قسمت بالاي كاف لوله قرار دارد، هنگام اكستوباسيون (خارج كردن لوله تراشه در پايان عمل)، با خارج كردن لوله، پك به همراه لوله تراشه خارج مي شود چون پشت كاف گير مي كند كه اين موضوع مزيت اصلي اين نوع پك بوده و خطر باقي ماندن پك در ته حلق (در صورت فراموشي) كاملا مرتفع مي شود.

آنژيوكت، وسيله است كه براي تزريق دارو به درون رگ ها، انفوزيون دارو و حتي خون گيري استفاده مي شود. يكي از مشكلاتي كه در اين زمينه وجود دارد خروج آن از رگ در صورت عدم فيكس صحيح ميباشد. همچنين براي فيكس كردن آن معمولا از چسب هاي لكوپلاست و يا چسب هاي پروانه اي مخصوص آنژيوكت استفاده ميشود كه معمولا به دستكش چسبيده و مانع كار ميشود كه بسياري از پرستاران بدون دستكش اقدام به فيكس كردن مي نمايند و ريسك ابتلا به بيماري هاي واگير همچون ايدز و هپاتيت افزايش ميابد. از اين رو اين اختراع با عنوان "آنژيوكت منعطف چسب دار" به گونه اي طراحي شده كه خود داراي چسبي مناسب در سطح زيرين آنژيوكت و باله هاي آن است كه با كاغذ روغني پوشيده شده و به سرعت و راحتي آنژيوكت را فيكس مي كند. در برخي بيماران از جمله بيماران مسن، بيماران داراي ادم جنراليزه (تورم)، بيماران با سابقه بستري طولاني يا بيماران بستري در ICU رگ گيري مشكل بوده و مجبوريم از نواحي غير معمول اندامها مانند عروق انگشتان يا كناره هاي دست، سر يا گردن استفاده كنيم و يا در نوزادان به دليل لاغر بودن اندامها، به دليل خشك و غير قابل انعطاف بودن بالهاي آنژيوكتهاي معمول، فيكس كردن آن مشكل بوده و سطح تماس آنژيوكت با پوست بطور كافي برقرار نمي شود و حتي پس از چسب زدن احتمال خروج آن از رگ وجود دارد. كه در اين اختراع با طراحي باله هايي انعطاف پذير از جنس سيليكون سعي شده سطح تماس پوست با آنژيوكت افزايش يابد و از خروج آن از رگ پيشگيري شود. در نهايت نيز يك لايه چسب شفاف پلي اورتان جهت تكميل فيكساسيون روي بالهاي آنژيوكت چسبانده مي شود كه ديد مستقيمي جهت مشاهده موضع آنژيوكت ايجاد مي كند.

توربين سيلندر پيستوني با مكانيزم لنگ انرژي امواج دريا در زمينه انرژي هاي تجديد پذير و در بخش انرژي امواج دريا مي باشد. اين دستگاه از هفت جزع شناور، اهرم لنگ ، بدنه اصلي دستگاه ، شاسي نگهدارنده دستگاه ، مخزن تحت فشار و ژنراتور تشكيل شده است. بدنه اصلي دستگاه يك سيلندر و پيستون مي باشد با استفاده از يك شاتون اين پيستون به اهرم لنگ متصل مي شود. امواج دريا پس از برخورد به شناور باعث حركت نوساني شده و سپس از طريق لنگ به شاتون و سپس به پيستون منتقل مي كند. پيستون با حركت به سمت بالا در محفظه خود يك مكش ايجاد مي كند كه اين مكش باعث باز شدن شير يكطرفه مي شود. لوله هاي با تحمل فشار بالا كه به اين شير يكطرفه متصل شده است ،سيال را مكش و در محفظه سيلندر جمع مي كند. پس از پايين رفتن پيستون شير يكطرفه مكش بسته شده و شير يكطرفه خروجي به دليل فشار پيستون باز مي شود و سيال را با فشار به مخزن تحت فشار منتقل ميكند . سپس مخزن تحت فشار سيال ذخيره شده را با فشاري ثابت به پره هاي توربين برخورد و باعث چرخش توربين و در نتيجه توليد برق ميكند.