آنژيوكت، وسيله است كه براي تزريق دارو به درون رگ ها، انفوزيون دارو و حتي خون گيري استفاده مي شود. يكي از مشكلاتي كه در اين زمينه وجود دارد خروج آن از رگ در صورت عدم فيكس صحيح ميباشد. همچنين براي فيكس كردن آن معمولا از چسب هاي لكوپلاست و يا چسب هاي پروانه اي مخصوص آنژيوكت استفاده ميشود كه معمولا به دستكش چسبيده و مانع كار ميشود كه بسياري از پرستاران بدون دستكش اقدام به فيكس كردن مي نمايند و ريسك ابتلا به بيماري هاي واگير همچون ايدز و هپاتيت افزايش ميابد. از اين رو اين اختراع با عنوان "آنژيوكت منعطف چسب دار" به گونه اي طراحي شده كه خود داراي چسبي مناسب در سطح زيرين آنژيوكت و باله هاي آن است كه با كاغذ روغني پوشيده شده و به سرعت و راحتي آنژيوكت را فيكس مي كند. در برخي بيماران از جمله بيماران مسن، بيماران داراي ادم جنراليزه (تورم)، بيماران با سابقه بستري طولاني يا بيماران بستري در ICU رگ گيري مشكل بوده و مجبوريم از نواحي غير معمول اندامها مانند عروق انگشتان يا كناره هاي دست، سر يا گردن استفاده كنيم و يا در نوزادان به دليل لاغر بودن اندامها، به دليل خشك و غير قابل انعطاف بودن بالهاي آنژيوكتهاي معمول، فيكس كردن آن مشكل بوده و سطح تماس آنژيوكت با پوست بطور كافي برقرار نمي شود و حتي پس از چسب زدن احتمال خروج آن از رگ وجود دارد. كه در اين اختراع با طراحي باله هايي انعطاف پذير از جنس سيليكون سعي شده سطح تماس پوست با آنژيوكت افزايش يابد و از خروج آن از رگ پيشگيري شود. در نهايت نيز يك لايه چسب شفاف پلي اورتان جهت تكميل فيكساسيون روي بالهاي آنژيوكت چسبانده مي شود كه ديد مستقيمي جهت مشاهده موضع آنژيوكت ايجاد مي كند.